Άρθρο – Άποψη στο 9ο φύλλο της «kedenews»
Η Αμερική δεν έχει ισόβιους εχθρούς ή συμμάχους, μονάχα συμφέροντα, είχε πει ο Χένρι Κίσινγκερ, σύμβουλος ασφαλείας των ΗΠΑ επί Νίξον και Φορντ. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για πολλά κράτη, αλλά και για πρόσωπα που κάποια στιγμή της Ιστορίας βρέθηκαν σε θέσεις-κλειδιά.
Από τη Νεφέλη Βαρθαλίτη
Η επίσκεψη Πομπέο στην Ελλάδα φαίνεται ότι άλλαξε, σε αρκετά και καθοριστικά σημεία, τα δεδομένα στην περιοχή. Η Τουρκία, θέλοντας να διαδραματίσει έναν ρόλο περιφερειακής δύναμης και συγκεκριμένα επιδιώκοντας να ηγηθεί των χωρών του μουσουλμανικού τόξου, το τελευταίο διάστημα προέβη σε δραστηριότητες που σε πολλές περιπτώσεις την έφεραν αντιμέτωπη και με παλιούς συμμάχους.
Με δεδομένες, λοιπόν, τις επιδιώξεις της Τουρκίας και τις αντιδράσεις χωρών φιλικών προς τις ΗΠΑ (δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις αντιδράσεις της Γαλλίας για τις ενέργειες της Άγκυρας στην Ανατολική Μεσόγειο, της οποίας τα συμφέροντα θίγονται άμεσα, μιας και έχει αναλάβει ερευνητικό έργο στα θαλάσσια οικόπεδα της Κύπρου), ήταν εύλογο να υπάρχει αντίδραση των ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον ήδη έχει πληρώσει ακριβά ανάλογες πολιτικές στο παρελθόν στο Ιράν και στο Ιράκ και σε καμία περίπτωση δεν θέλει να επιτρέψει τη γιγάντωση της επιρροής της Τουρκίας.
Στη λογική αυτή, οι ΗΠΑ εμφανίζονται να εγκαταλείπουν την πολιτική των «ίσων αποστάσεων» και να προχωρούν στη στρατιωτική ενίσχυση της Ελλάδας. Η αναβάθμιση της Σούδας το πιστοποιεί. Οι αντιδράσεις της Τουρκίας το επιβεβαιώνουν. Οι ΗΠΑ είναι εμφανές ότι αλλάζουν ρότα, κι αν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες πως μεταφέρουν στη Σούδα δραστηριότητες της βάσης του Ιντσιρλίκ στην Τουρκία, είναι κατανοητό ότι ο γεωστρατηγικός ρόλος της Ελλάδας στο πλαίσιο των συμφερόντων των ΗΠΑ μπαίνει σε άλλη βάση.
Αποκαλυπτικό, ωστόσο, για τη σημασία που αποδίδουν οι ΗΠΑ στη χώρα είναι, ούτως ή άλλως, το γεγονός ότι επέλεξαν τη Σούδα ως μόνιμη βάση ελλιμενισμού του πιο σύγχρονου πλοίου του αμερικανικού στόλου, του «USS Hershel Williams».
Το στοιχείο που δεν πρέπει να παραβλέπει κανείς είναι πως η πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης μόνο αντιαμερικανική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς ο κ. Τσίπρας σεβάστηκε -και με το παραπάνω- τις διαχρονικές στρατηγικές επιλογές της χώρας μας.
Στους 14 μήνες που πέρασαν από την αλλαγή κυβέρνησης εκείνο που πέτυχε ο κ. Μητσοτάκης ήταν να κερδίσει τη στήριξη των ΗΠΑ και μέσω της επένδυσης σε πρόσωπα-κλειδιά στην αμερικανική κυβέρνηση, όπως ο Μάικ Πομπέο, με όρους «realpolitik».
Η συγκυρία φαίνεται ότι διεθνώς ευνοεί την προώθηση των εθνικών συμφερόντων, όπως αυτά διατυπώνονται από τις ελληνικές κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Εκείνο που απαιτείται είναι ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο, που φαίνεται πως υπάρχει πίσω από τις κλειστές πόρτες, και να τρέξουν με ταχύτητα οι όποιες κοινές ενέργειες Αθήνας - Ουάσιγκτον μέχρι τον Ιανουάριο του 2021, όταν οι νυν ένοικοι του Λευκού Οίκου μπορεί να παραδώσουν τη σκυτάλη στους Δημοκρατικούς, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.
*όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα kedenews
